R E I M E F I E B E R

 

Portret niesymetryczny Izabeli Fietkiewicz-Paszek to niezwykle cenna, udana literacko i bardzo piękna poetycka propozycja. Wiersze autorki, świetnie wyedukowanej klasycznie i popkulturowo, biegle orientującej się we współczesnej liryce, mają nieodpartą moc uwodzenia.

Raz dzieje się tak dzięki emanującemu z nich smutkowi, który nie jest nostalgią za dawnymi laty czy sentymentalną retrospekcją, ale wypływa ze stoickiej świadomości przemijania i w tym sensie okazuje się - jak mawiano dwa wieki temu - szczęsnym smutkiem.

Innym razem odbiorcę uwodzą obrazy aktualne, żywe i namiętne, pokazujące miłość w całej jej - jak pisano dwie dekady wstecz - uczuciowej dialektyce, współtworzonej przez nieodmiennie totalne pożądania i nieuchronnie cząstkowe spełnienia.

I co najważniejsze, w każdym wypadku są to wiersze wysokiej artystycznej próby: nowoczesne, ale doskonale poddające się lekturze; wyraziste, choć zanurzone w językowej wieloznaczności.

 

Piotr Łuszczykiewicz /październik 2007/