R E I M E F I E B E R

Tadeusz Olszewski

Maria Dąbrowska pisze do Anny Kowalskiej

 

 

Teresie Rudowicz

 

 

Uwiera mnie życie, Anno. Jestem coraz bardziej bezradna wobec

czasu i własnego ciała. Nie służy mi Komorów, dziś pierwszy przymrozek

zwarzył dalie i ogród nagle opustoszał. Czułam, że tracę oddech.

 

W nocy śniłam Stanisława, potem ciebie. Chciałam, żebyś

dotykała moich piersi, chciałam czuć twój język, zrobiłam się wilgotna.

Pożądanie nie jest grzechem, jeśli się kocha.

 

Od kilku dni nie wychodzę z domu. Nie przyznaję się, że tęsknię za tobą,

że pogubiłam rękopisy, wieczorem nie zapalam światła.

Trwam w ciszy, w coraz większej ciszy. Jest listopad.

 

 

Znacznie bardziej okrutny niż kwiecień.