R E I M E F I E B E R

Żyć, obserwować, przemijać. I wszystko to spisać. Tomasz Piekło i Paweł Łęczuk.

 

Poza poetyckim mainstreamem dzieje się wiele i dzieje się ciekawie. Temperatura sporów literackich nie jest wcale niższa niż na oficjalnych agorach, twórczy potencjał nie mniejszy, a stężenie talentu i jego udział procentowy w zalewie zwyczajności – porównywalny.  Obrzeża, jak to obrzeża, nie są ani spektakularnie podświetlone, ani sprawnie wypromowane, ani tym samym zbyt atrakcyjne dla „turystów", przez co i niezbyt często uczęszczane. Ale czy to marketingowe podpory decydują ostatecznie o wartości? Na tej kondygnacji elewatora zapraszam do galerii subiektywnie niezwyczajnych, galerii poetów, którzy nie są (jeszcze nie są? już nie są? nigdy nie będą?) modni ani nie stanowią grupy trzymającej wiersze. Dziś pozwólcie Państwo zabrać się do Piekła i w rejon „Delty wstecznej".

Tomasz Piekło (rocznik '83) debiutancką książkę poetycką zatytułował przewrotnie: „Język gordyjski" (wyd. FRAGMENT www.fragment.org.pl, 2010), tym samym postawił już „na wejściu" pytanie o język poezji. Kunsztownie zawiązany czy niebezpiecznie splątany? Czy potrzeba miecza, by poradzić sobie ze światem „Bajek”, „Listów, skrawków”, „Podwieczorków” (tytuły części książki), w którym raz krzyżuje się kilka szlaków powietrznych/ i kręci się w głowie od patrzenia w górę [Tutaj przecina się kilka szlaków], a innym razem niepokojąco wyłania się klaustrofobiczny pokoik/ z O’Harą, Ginsbergiem, Berrymanem – wielka przestrzeń w książkach. O nas/ ani słowa [List do ciebie]? Pewne jest, że historie,/ których nie opowiesz, będą krążyły/ w innym obiegu [Lato, 1982]. I tak czytam wiersze młodego poety z Krakowa –  jako sposób „uporania się” z historiami, które krążą i szukają wyrazu. Poezja wiąże się z życiem i przeżyciem, przenika się z tym, co dla nas ważne i dosiężne, z motywami i tropami dotykającymi relacji damsko-męskich, przeszłych obrazów, wewnętrznych konfliktów, wypraw w głąb własnego „ja”. Piekło „spisuje rzeczywistość", jednak ze świadomością, że wszystko jest umowne, poza słowami [Górski], dzięki czemu celne i wyrosłe z rzeczywistości wiersze potrafią być liryczne, nieostre. impresyjne. Potrafią też wprawnie i sprawnie grać słowami: nawet najdłuższe milczenie kończy się kiedyś/ śmiercią – obiecaj mi ten koniec/ słowem. spakuj się// kiedy drzewa będą szeptać wiatr/ i wróć// cokolwiek [nawet najdłuższe milczenie]. Teksty Tomasza są eleganckie i wyważone: intymne opisy nie zbliżają się do granicy ekshibicjonizmu, liryzm do tkliwości, a „wywierszanie przeszłości" – do taniego sentymentalizmu, dzięki czemu chce się im wierzyć. Uderza jednak nie tylko owa wiarygodność, ale i dojrzałość młodego poety, który pisząc o sprawach bolesnych, robi to z imponującym spokojem: na razie jesteśmy tutaj/ przejazdem, ale któregoś dnia/ zapuścimy korzenie.// Badamy grunt./ Czytamy Reznikoffa, oglądamy filmy/ z Allenem. Jest pogoda.// Wyrośnie na nas piękna trawa. [Sielanka]. W którą stronę zmierza ta poezja? Nawet jeżeli pierwsza książka nie określa tego w pełni, to na pewno wyznacza ciekawy azymut.

            Paweł Łęczuk  (rocznik '78) „książkowo" zadebiutował w 2011 wydając z Łukaszem Perkowskim album poetycki „Migawki. Obiekt Warszawa”, natomiast jego pierwsza samodzielna książka poetycka to „Delta wsteczna” (wyd. Stowarzyszenie Salon Literacki, 2011), którą czytam jak mapę (Łęczuk jest geografem) minionego, z widocznymi drogami do dzieciństwa („Landsberg”), do ważnych utrat (seria wierszy z pogrzebem w tytułach), do prywatnego imaginarium, ale także do świadomości, że nie da się za wiele odzyskać z przeszłości: W pokoju nieprzydatne kolekcje: kaset, znaczków, nieaktualnych map, przewodników, niepotrzebnych książek geograficznych i czarnych płyt. (…) Nie mój pokój, nie mój kurz. [Landsberg] Książka Łęczuka to rodzaj poetyckiego reportażu, autor jest doskonałym obserwatorem, z pietyzmem dba o szczegóły, buduje sugestywne obrazy, wiarygodny klimat i dociera do uniwersalnych refleksji, do spraw ważnych, a robi to lekko, czasem ironicznie, rozbrajając frazeologizmy, żonglując skojarzeniami, brzmieniami i słowami: Nikt mnie tu nie zna, jakbym był z Gniezna – zawsze to jakaś stolica. Połączyli się w pary. Wyparowali [ibidem], odwołując się np. do mitologii (Brama została otwarta. Nie trzeba się troić, z obrony nici. [Delta wsteczna]), dziecięcych powiedzonek (Morze daje i odbiera. Woda się poniewiera. [ibidem]), świata filmu i muzyki (kiedy już wyszła włączyliśmy/ wszystkie poranki świata/ a jaki był twój poranek agnieszko (…) samba przed rozstaniem nie/ nie możesz teraz odejść [tous les maties du monde], „Delta” to na podróż po kulturowych tropach, niewyczerpanym źródle inspiracji, to zdystansowana obserwacja życia, pokora wobec natury, nieodwracalności i ludzkiej znikomości w świecie, to potrzeba powrotu do źródła, szacunek dla gruntu, z którego się wyrasta i który na różne sposoby, czasem metafizyczne, towarzyszy nam przez całe życie, niezależnie od tego, jak daleko za sobą zostawiamy „swój prywatny Landsberg”: pamiętaj tylko skąd się wywodzisz/ inaczej po cóż byłoby opuszczać bezpieczny zakątek otulony/ zapachem kwiatów kasztanowców głogów i lip/ po cóż się rodzić [emil cioran opuszcza raşinari].

 

Izabela Fietkiewicz-Paszek

 

felieton ukazał się w kwartalniku EleWator nr 2 (2/2012)