R E I M E F I E B E R

WIERSZE z tomu

BŁĘDNE OGNIE

[w przygotowaniu]

 

Llosa pisze do Gauguina

 

niepotrzebnie tyle myślę, życie lubi prostotę,

ład utrwalony ręką dziecka – Teha’amana ma duże oczy,

ogromnieją, gdy się boi, kiedy szepce: tupapau, tupapau,

tuż przed dziką namiętnością, którą za chwilę wybuchniesz.

 

to twoja obsesja, Paul, twoje szaleństwo. czy warto? nie ustalimy tego

ani teraz ani potem. młodość, tylko ona się liczy, połączona z uległością

i brakiem pytań jest cudem – dla niego porzucisz dotychczasowe życie,

osiądziesz na końcu świata.

 

czasem wyśnisz Paryż, Limę, Kopenhagę, rytm wielkiego miasta,

zapach tamtych kobiet, szaleństwo van Gogha, czasem obudzisz się

z krzykiem, że i ten raj jest złudzeniem. jak wszystko.

 

czternastoletnie dziewczęta nie zmienią niczego. artysta karmi się

samym sobą, niczym Katoplebas – napisałem kiedyś takie zdanie,

ale dzisiaj nie jestem już pewny, czy dom rozkoszy i dom wariatów

nie znaczą to samo.

 

 

Ja piszę do niej

 

wieczne miasto okazało się ulotne i nie przetrwało próby. 

a przecież było wszystko: zaćmienie słońca, miesiąc,

w którym według przepowiedni słynnego astrologa

świat miał się nagle skończyć.

 

kończył się powoli. kamyk z katakumb nosiłam w kieszeni

jeszcze długo odmawiałam zdrowaś Mario tylko po łacinie

i nigdy potem nie chciałam tu wracać.

 

znasz określenie: miejsca święte – moje będzie Zatybrze,

fontanna przy Santa Maria Maggiore, pomarańcze prosto z drzewa

i grupa młodych Wenezuelczyków tańczących jakiś dziwny taniec.

wtedy (tylko jeden raz) poczułam, że, choć to nie Paryż,

mogłabyś być Mirabelle, spóźnioną o parę lat.

 

pamiętasz cierpkie wino i nocny rejs barchettą

– dziewczęta z łódeczką. zobaczyłam je później,

nie z tobą i nie tobie nuciłam e lucevan le stelle

na schodach opery.

 

nie zdążyłyśmy zrobić zbyt wielu rzeczy, najdroższa,

i choć pociąg do Florencji przyjechał w porę, Mediolan pozostał

w księdze podróży nieodbytych.

 

kiedyś spiszę je wszystkie. może kiedy w miejscu naszego drzewa

stanie galeria albo gdy otwierając okno uwięzionej biedronce

przypomnę sobie ważne słowa: mia piccola coccinella.